Polubić siebie to nie jest taka łatwa sprawa, choć bardzo oczywista. Kiedyś usłyszałam, że zeby
umiec kochac kogos trzeba najpierw pokochać samego siebie i w jakikolwiek sposób ta prawda nie
byłaby bolesna i trudna trzeba ja przyjąć taką jaka jest. Można unikać pewnych rzeczy bardzo dlugo mozna sie oszukiwać na wiele sposobów i mówić, że jest dobrze jak jest ale z czasem to już nie wystarcza...bo jaki to ma sens i jakie będzie mieć skutki?
Jak pisałam w poprzednim poście czasem trzeba zacisnąć pięść i podjąć jakiś ruch. Nie czekać na rzecz, która się nigdy może nie wydarzyć. Gorzka i brzydka prawda zawsze jest lepsza niż piękne kłamstwo. Warto czasem pozwolić tej prawdzie wyjść na jaw. I ukazać się w pełnej krasie.
Kiedy się wchodzi w okres dojrzewania to wszystko zaczyna się poruszać, tylko nie w jednym konkretnym kierunku, a  w wielu i łatwo się wtedy zgubić. Najczęściej zaczynamy nie lubić samych siebie, bo “ona ma ładniejsze oczy, bo ona ma mniejszy nos i jest szczuplejsza”. Mimowolnie porównujemy się do kogoś kto wg nas jest w czymś lepszy, a my nie mamy czegoś co ten ktoś ma. Eksperymentujemy z naszym wyglądem, czasem maniakalnie cos probuje zmienic, ale w głębi wiemy, że nie zmienimy nic.
I ja doskonale to znam. Początki gimnazjum nie wskazywały jeszcze na to, że można tak bardzo siebie znielubić, a szczególnie swojego dużego nosa i małych oczu. Potem nie było wcale lepiej, a apogeum tego szaleństwa przypadło na moja pierwsza milosc, ktora teraz wydaje mi się tak absurdalna, że nie wiem czy wtedy byłam spełna rozumu. Chcialam byc ladna. Jednak jak byc ladna kiedy twoja definicja piękna jest koleżanka z klasy?

Piękno nie ma jednej definicji dla każdego ona powinna być indywidualna. I tego się właśnie nauczyłam kiedy dotarłam do UK i poszłam do college’u. Tam każdy jest indywidualny, tam nie ma miejsca na to, żeby nie móc być sobą! I ja chce byc taka jaka jestem nie chce juz byc ta koleżanka, nie chce byc modelka z internetu, bo mogę być sobą i mogę być na swój sposób. I myślę ( mam szczera nadzieje), że każdy z was dojdzie do tego etapu, że zapragnie być szczęśliwym takim jakim jest.
Czasami jestem zdumiona i trochę smutna kiedy słyszę, że ktoś coś chce zmienić w sobie, bo chce być proporcjonalny, symetryczny i ładniejszy. Ja wyszłam z założenia, że nie będzie się nigdy z siebie zadowolonym w stu procentach i nigdy nie będzie się wystarczającym, bo my ludzie chcemy więcej i więcej, ale nie zawsze w tym słusznym kontekście. Czasem gonimy za czymś na co nie mamy wpływu, więc trzeba przestać się oszukiwać powiedzieć stop i stanąć z  prawda twarz w twarz. Uświadomić sobie, że tacy już się urodziliście i ,że wygląd nie zawsze przyniesie wam szczęście. Szczęście nie jest stałe…
Chciałabym, żeby każdy znalazł w sobie chociaz jedna czesc swojego wyglądu, którą lubicie i po prostu ja pielęgnujcie. Ta jedna rzecz może już jakos wplynac.
I nie mowie wam tego, bo ja przeszlam jakas zadziwiajaca metamorfoze i teraz jest wspaniale i kocham siebie, ale zmieniam perspektywę i myślę inaczej o mnie i o innych i staram się chociażby akceptować siebie i upiększać mój wygląd moimi myślami o wyglądzie. Przecież nigdy nie jest az tak zle..

Do poruszenia tego tematu zainspirowała mnie piosenka Lady Gagi, którą polecam posłuchać każdemu i zapoznać się z tekstem niezależnie czy jesteście jej fanami czy nie, czy wierzycie w Boga czy boga lub potwora spaghetti, bo wg mnie ten utwór po prostu zawiera ta cala prawde to co ja chcę wam przekazać :
“Jestem piękna na mój sposób,
Poniewaz Bóg nie popełnia błędów
Jestem na właściwej drodze
Nie chowaj w sobie żalu
Po prostu kochaj siebie, jesteś wygrany
Jestem na właściwej drodze
Taka się już urodziłam”

Xoxo

Od kilku tygodni sumiennie oglądam Dr House’a. Pamiętam, że kiedy bylam mala ten serial miał w Polsce dopiero swoje zaczątki. Nie ukrywam, że jakoś niespecjalnie się nim wtedy interesowałam, ale moi rodzice lubili go oglądać i zawsze mimowolnie podpatrywałam go w telewizji. Dzisiaj po kilku dobrych latach trochę bystrzejsza postanowiłam sama do niego powrócić i zupełnie tego nie zaluje! Serial w sam sobie ma opinie dosyc schematycznego, ale to nic bardziej mylnego fabuły i i zwroty akcji są bardzo wciągające ! Ok, do samego serialu  i recenzji wrócimy za jakiś czas, ale teraz na temat.

Jeden z odcinków, który obejrzałam poruszył bardzo istotny temat nad którym ja juz rozmyślałam od pewnego czasu. Jeden z pacjentów Grega House’a celowo chciał obniżyć swój wysoki poziom inteligencji poprzez zażywanie kombinacji alkoholu i syropu na kaszel, aby być po prostu...szczęśliwym. Powiedzial, ze poznal swoja dziewczyne w szpitalu  i ona była “ szczęśliwa i tępa” i on tez chcial taki być. Kiedy był na haju nie czuł się taki nieszczęśliwy i samotny.

Od razu skojarzyło mi się to z głównym bohaterem House'm i ...mną. Nie uważam siebie za kogoś wielce inteligentnego czy chociażby genialnego, ale niestety lub stety posiadam dosyć skomplikowana osobowość, ktorza wciaz i wciaz kaze mi rozmyslac nad wszystkim. Nad sobą, nad światem nad tym dlaczego coś działa w taki sposób, a nie inny. Każe mi sie martwic o błahostki na, które często nawet nie mam wpływu. Wciąż analizuje, rozpatruje,ale to nie ma żadnego konkretnego celu. To po prostu czyni mnie smutna i zmartwiona.

Gregory House: rasista, cynik, hipokryta, drań, ale geniusz. Wszystko co sprawia, że mimo swoich złych cech nadal jest lubiany i szanowany to jego analityczna osobowość. Jego umiejętność rozwiązywania zagadek, wymyślania szalonych, ale genialnych rozwiązań.
Jednak coz tak naprawde z tego ma? Satysfakcję, ze uratował zycie? Niekoniecznie, bardziej to, że udało mu sie uporac z jego wszystkimi pomysłami, które podpowiada mu jego podświadomość, aby finalnie wpaść na wlasciwa diagnoze, ktora wyjasnia wszystko. To sprawdza się w pracy, ale poza nią to wielce nieszczęśliwy i utrapiony mężczyzna, który wciąż jest samotny.

Dąże do tego, że wydaje mi się, że mądrość wcale nie jest taka mądra. Coz za ironia. Bycie inteligentnym daje mnostwo mozliwosci w sferach kariery lub nawet kontaktów z ludźmi (potrafimy przeanalizować ich zachowania), ale z drugiej strony to także wiele zabiera. Kiedy myślisz za wiele zaczynasz gubić się w swoich myślach( to ja kiedy wlasnie probuje tutaj cos napisac)  i poczynaniach. Twoje analizy ludzi sprawiają, że zaczynasz się od nich odsuwać być smutnym, bo to robisz, ale wiesz, że tak nie powinno być.

Bycie głupim... hm ciekawa kwestia. Nie chodzi mi o głupotę związana z powiedzmy chorobami czy upośledzeniami, (ok ujmijmy te glupote w niewielki cudzysłów) ale cechę, a właściwie ich zbiór, który tworzy całą osobowość. Taka osobowość, która nie ma potrzeby rozmyślania nad fizyka kwantowa, sensem życia czy możliwością istnienia czegoś wyższego niż człowiek, która nie martwi sie na zapas, która potrafi być w danej chwili. Bycie głupim daje szczęście i ludzi wokół ciebie.

Jednak czy głupota jest lepsza niż mądrość? Czy jedno jest lepsze od drugiego? Czy warto się zmieniać? Ja nie sadze, ze ludzie się w ogóle zmieniają po prostu stają się bardziej sobą. I może tu jest klucz. Nie będzie to odkrycie na miarę odkrycia Ameryki, ale sadze, ze kazdy urodził się taki jaki się urodził, ani zbyt ważny ani zbyt malo znaczacy po prostu idealny jak na siebie. Czas niczego nie zmieni, robienie rzeczy zmienia rzeczy, a nie robienie niczego zostawia te rzeczy tak jak były. Poprzez zmiany i doświadczenia to właśnie tak stajemy się bardziej sobą.
Mądrzy ludzie tworzą, a “głupi” posiadają.

Długo się zastanawiałam co mogę w tym poście napisać, bo moje myśli i emocje dotyczące Michaela są tak chaotyczne, że nie potrafię ich poskładać w logiczną nadającą się na blogowego posta całość. Wiem tylko, że go po prostu kocham.

Nigdy nie sądziłam, że hm...powiedzmy to wprost gwiazda muzyki pop, którą większość uważa za skrajną komercję namiesza tak w moim życiu. To może wyglądać zabawnie nastolatka ma swojego idola i czasem traci zupepłnie dla niego głowę.
Jednak w tym szaleństwie kryje się spektrum różnego rodzaju utrapień, trosk, poglądów, poszukiwań.
Fani Michaela to głównie ludzie wrażliwi, inetligentni i dla niektórych to ludzie zupełnie nieracjonalni, ale tak jak ja tak i inni w tym trudnym okresie kiedy dojrzewamy i kiedy wszystko staje się nowe potrzebujemy kogoś kto by nas przez tą drogę ku sobie poprowadził.
Realni ludzie wokół nas czasem nie rozumieją nas wystarczająco. A idol to potrafi.

 Każdy z nas w Michaelu odnajduje cząstke siebie. Czerpie z niego inspiracje, odnajduje nadzieje, motywacje i uczy się kochać.
Odkąd Michael stał się częścią mojego życia to naprawdę w moim życiu tak wiele się zmieniło i tak bardzo wszystko mnie przytłaczało.
Z czasem to jendak wszystko ustępowało, bo...po prostu był Michael. I wiedziałam, że to był celebryta i wiele przykrych plotek i okarżeń jakie mu się przytrafily to była cena przeogromnej sławy jaką on posiadł, ale...jego podejście i determinacja do wszystkich tych krzywd bardzo mi zaimponowały. On nigdy nie tracił nadziei, on nigdy nie zrezygnował przez niego nie przemawiała pycha. I te ludzki odruchy jakie ze sobą niósł  te  niezwauażalne dla innych ludzi sprawiły, że zaczęłam widzieć wszystko inaczej.Trzeba ciężko pracować, trzeba być miłym i skromnym gdzie tylko można i przede wszystkim nauczyłam się, że nigdy przenigdy nie można tracić nadziei i wiary....

Nie miałam chyba okazji poznać tak skrajnej osoby jak Michael. On dzielił i łączył. Zatarł granice pomiędzy czarnymi i białymi, pomiędzy dziećmi, a dorosłymi, pomiędzy rozyrywką, a sztuką....
Te wszystkie czynniki, które wymieniłam wyżej składają się na niewyobrażalny fenomen Michaela.

Bycie jego fanem to bardzo dumny tytuł. Fani MJ są bardzo oddani, walczeni i lojalni. Każdy z nas chce jego dziedzictwo podtrzymać i zachować. To wspaniałe, bo Michael to był zwykły człowiek w niezwykłym i ikonicznym życiu, który stworzył tak wiele, że to jest godne zachowania i przekazania.

Kiedy wiele rzeczy jest złe, niesprawiedliwe i trudne dla nas Michael jest jak ukojenie. Jak anioł. Tak, można powiedzieć, że to nasz anioł stóż tylko dla większej  grupy ludzi.

Wiele jest jeszcze rzeczy, które bym chciała o Michaelu napisać, ale to byłoby za długie i zbyt nużące dla czytelników.

Tak czy inaczej  chyba nie potrafiłabym sobie wyobrazić już dnia bez Michaela. Bez otwierania oczu i patrzenia na jego zdjęcie. Bez słuchania  jego muzyki. Bez przypadkowego znajdowania  jego piosenek czy filmików i uśmiechania się do nich. Bez ciągłych prób narysowania jego twarzy. Bez tej ekscytacji kiedy gdzieś go przypadkiem zobacze  lub usłysze. Bez tych wszystkich ludzi, których dzięki nie mu poznałam.


Jestem wdzięczna.


Wszystkiego najlepszego dla Michaela Jacksona z okazji 58 urodzin, które by dzisiaj obchodził.

Do kinematografii polskiej nie byłam przekonana. Kojarzyła mi się z czymś raczej tandetnym i bez głębszego przekazu. Otóż myliłam się, bo jest kilka filmów godnych uwagi i zapewne jeszcze kilka takich filmów znajdę. Dzisiaj skupimy się na jednym z filmów Marka Koterskiego. Chociaż czuję, że to trochę ignoranckie, bo pan Koterki stworzył całą serie filmów z głównie tym samym bohaterem, jednak innymi historiami. To jak mówienie o ziarnku piasku w kontekście całej pustyni, która tworzy wielkie piękno. No cóż, ale dzisiaj ku tej zasadzie postaram się wam przybliżyć jeden z tych filmów, który jest absolutnie fantastyczny.

Dzisiejszy dzień pomimo, że dla wielu zwykły i taki jak każdy to dla fanów i rodziny niewątpliwy dzień upadku wielkiej gwiazdy, ale przede wszystkim także zwykłej zagubionej dziewczyny pragnącej miłości, po której pamięć pozostanie jeszcze przez długi czas, a dźwięki jej piosenek nie raz usłyszymy.



Dla Amy Winehouse. 

Wydaje mi się, że jest niewiele takich osób, które nie znają Amy Winehouse, bo pomimo, że jej kariera nie była tak spektakularna i długa to odcisnęła głębokie piętno na współczesnej muzyce i wielu ludziach.
Zdaje się, że Amy to jeden w niewielu przykładów artysty, który tym artystą jest pomimo, że niedokońca chce nim być. Mam na myśli to, że Amy niewątpiliwe była artystką miała to we krwi, ale ona po prostu chciała śpiewać,  nie chciała być sławna.
Nie przemawiała przez nią rządza slawy i bogactwa. Chciała pozostać zwyczajna, jednak tak pochłaniało ją bycie sobą, że nawet nie zdawała sobie sprawy jak nadzwyczajna była.

I być może ta  chęć bycia zwyczajną w świecie showbiznesu zwiodła ją na manowce i w ciągu kilku lat można było zobaczyć ją sięgającą gwiazd, a chwile potem cały świat obserwował jak upada z zawrotną prędkością i nikt nie zdołał jej zatrzymać i nikt nie umiał jej pomóc.

Wydaje mi się, też że jedną z przyczyn destrukcji Amy i tą główną była miłość. Ona tego pragnęła najbardzjej.
Słuchając jej piosenek  chociażby " Back to black"," love is a losong game" czy " you know Im not good" mozna w nich uslyszec  w nich nie tylko zwykłą melodie, ale głos Amy: niski, cierpki i gorzki.
Teksty były jak lustro kiedy nie się popatrzy widzi się Amy. I to było w niej najwspanialsze.
Każde jedno słowo było szczere i nie było tam miejsca na jakieś wyimaginowane fakty. Nie było tam żadnego zbędnego słowa, a połączenie tego z jazzowo-soulowymi rytmami  tworzyło całość, która sprawiała, że Amy chciało się słuchać.

Jej muzyka jest nieprzemijająca. Nastrojowa. Skłaniająca do refleksji.

Większość jej piosenek była zapewne o jej największej miłości. Miłości przez, którą można powiedzieć, że umarła.
Blake. Jego imie było wytatuowane na jej sercu, było ozdobą na jej włosach. On miał jej imię wytatuowane za uchem.
Oboje byli zbyt od siebie uzależnieni i to nie tylko emocjonalnie, ale także używkowo.
Ta miłość była prawdziwa i jedyna, ale była przegrana. Oboje się niszczyli. Odchodzili i wracali.

Nieważne z kim Amy była i tak pewnie w jej sercu na zawsze był Blake. Można obwiniać go za to, że podał jej narkotyki, że przyczynił się do jej uzależnień. Mimo wszystko Amy sama taką droge sobie wybrała. Jej osobowość była autodestrukcyjna. I niewiele było można zdziałać.

To była wielce smutna osobowość w ostatnich latach jej życia, ale mimo wszystko była przeurocza. Zdawała się być sympatyczna, szczera, a optymizm na początku jej kariery aż wołał " tak jestem Amy Winehouse i to ja teraz zawładnę muzyką!".

Wydała tylko dwa albumy, które mają większą wartość niż jakiekolwiek dzisiejsze twórczości.
Wiele singli i proste, ale wymowne teledyski.


Dołączyła do " klubu 27" cóż naszemu pokoleniu brakuje takiej artystki jak Amy, a w tym roku skończyła by dopiero 32 lata. Pozostawiła pustke i niedosyt jak każdy artysta, który umiera.

Jednak umiera się w środku zdania i niczego już nie ma za dużo i za mało.Dla tych, którzy kochają daną osobę zawsze będzię się żyć za krótko czy to mając 10,27 czy 80 lat. Dla tych, którzy umierają i żyją zawsze będzie się żyć całe życie. Nie za krótko i nie niewystarczająco.
Być może tak już musiało być tragiczne zakończenie w pięknym dramacie.

Dla nas Amy Winehouse zawsze będzie młoda, świeża i niezapomniana i uśmiechnięta. Będziemy ją pamiętać za tę osobę z wielkim sercem, które chciało kochać, z nieokrzesaną i niezależną osobowością. Z talentem do tworzenia muzyki, która porusza. Z mocno natapirowanymi włosami, z grubą kreską na oczach, z kolczykiem przy wardze, ze zwyczajnością ze smutkiem, ze szczerością z papierosem, alkoholem, narkotykami.
Dziękujemy za taką Amy.

Przeglądając Facebooka natrafiłam na filmik, który udostępniła Alicia Keys. Materiał ten ten nosi tytuł " 23 powody dla których możesz zostać zabity, jeśli jesteś ciemnoskórym w Ameryce"