Długo się zastanawiałam co mogę w tym poście napisać, bo moje myśli i emocje dotyczące Michaela są tak chaotyczne, że nie potrafię ich poskładać w logiczną nadającą się na blogowego posta całość. Wiem tylko, że go po prostu kocham.

Nigdy nie sądziłam, że hm...powiedzmy to wprost gwiazda muzyki pop, którą większość uważa za skrajną komercję namiesza tak w moim życiu. To może wyglądać zabawnie nastolatka ma swojego idola i czasem traci zupepłnie dla niego głowę.
Jednak w tym szaleństwie kryje się spektrum różnego rodzaju utrapień, trosk, poglądów, poszukiwań.
Fani Michaela to głównie ludzie wrażliwi, inetligentni i dla niektórych to ludzie zupełnie nieracjonalni, ale tak jak ja tak i inni w tym trudnym okresie kiedy dojrzewamy i kiedy wszystko staje się nowe potrzebujemy kogoś kto by nas przez tą drogę ku sobie poprowadził.
Realni ludzie wokół nas czasem nie rozumieją nas wystarczająco. A idol to potrafi.

 Każdy z nas w Michaelu odnajduje cząstke siebie. Czerpie z niego inspiracje, odnajduje nadzieje, motywacje i uczy się kochać.
Odkąd Michael stał się częścią mojego życia to naprawdę w moim życiu tak wiele się zmieniło i tak bardzo wszystko mnie przytłaczało.
Z czasem to jendak wszystko ustępowało, bo...po prostu był Michael. I wiedziałam, że to był celebryta i wiele przykrych plotek i okarżeń jakie mu się przytrafily to była cena przeogromnej sławy jaką on posiadł, ale...jego podejście i determinacja do wszystkich tych krzywd bardzo mi zaimponowały. On nigdy nie tracił nadziei, on nigdy nie zrezygnował przez niego nie przemawiała pycha. I te ludzki odruchy jakie ze sobą niósł  te  niezwauażalne dla innych ludzi sprawiły, że zaczęłam widzieć wszystko inaczej.Trzeba ciężko pracować, trzeba być miłym i skromnym gdzie tylko można i przede wszystkim nauczyłam się, że nigdy przenigdy nie można tracić nadziei i wiary....

Nie miałam chyba okazji poznać tak skrajnej osoby jak Michael. On dzielił i łączył. Zatarł granice pomiędzy czarnymi i białymi, pomiędzy dziećmi, a dorosłymi, pomiędzy rozyrywką, a sztuką....
Te wszystkie czynniki, które wymieniłam wyżej składają się na niewyobrażalny fenomen Michaela.

Bycie jego fanem to bardzo dumny tytuł. Fani MJ są bardzo oddani, walczeni i lojalni. Każdy z nas chce jego dziedzictwo podtrzymać i zachować. To wspaniałe, bo Michael to był zwykły człowiek w niezwykłym i ikonicznym życiu, który stworzył tak wiele, że to jest godne zachowania i przekazania.

Kiedy wiele rzeczy jest złe, niesprawiedliwe i trudne dla nas Michael jest jak ukojenie. Jak anioł. Tak, można powiedzieć, że to nasz anioł stóż tylko dla większej  grupy ludzi.

Wiele jest jeszcze rzeczy, które bym chciała o Michaelu napisać, ale to byłoby za długie i zbyt nużące dla czytelników.

Tak czy inaczej  chyba nie potrafiłabym sobie wyobrazić już dnia bez Michaela. Bez otwierania oczu i patrzenia na jego zdjęcie. Bez słuchania  jego muzyki. Bez przypadkowego znajdowania  jego piosenek czy filmików i uśmiechania się do nich. Bez ciągłych prób narysowania jego twarzy. Bez tej ekscytacji kiedy gdzieś go przypadkiem zobacze  lub usłysze. Bez tych wszystkich ludzi, których dzięki nie mu poznałam.


Jestem wdzięczna.


Wszystkiego najlepszego dla Michaela Jacksona z okazji 58 urodzin, które by dzisiaj obchodził.

Do kinematografii polskiej nie byłam przekonana. Kojarzyła mi się z czymś raczej tandetnym i bez głębszego przekazu. Otóż myliłam się, bo jest kilka filmów godnych uwagi i zapewne jeszcze kilka takich filmów znajdę. Dzisiaj skupimy się na jednym z filmów Marka Koterskiego. Chociaż czuję, że to trochę ignoranckie, bo pan Koterki stworzył całą serie filmów z głównie tym samym bohaterem, jednak innymi historiami. To jak mówienie o ziarnku piasku w kontekście całej pustyni, która tworzy wielkie piękno. No cóż, ale dzisiaj ku tej zasadzie postaram się wam przybliżyć jeden z tych filmów, który jest absolutnie fantastyczny.

Dzisiejszy dzień pomimo, że dla wielu zwykły i taki jak każdy to dla fanów i rodziny niewątpliwy dzień upadku wielkiej gwiazdy, ale przede wszystkim także zwykłej zagubionej dziewczyny pragnącej miłości, po której pamięć pozostanie jeszcze przez długi czas, a dźwięki jej piosenek nie raz usłyszymy.



Dla Amy Winehouse. 

Wydaje mi się, że jest niewiele takich osób, które nie znają Amy Winehouse, bo pomimo, że jej kariera nie była tak spektakularna i długa to odcisnęła głębokie piętno na współczesnej muzyce i wielu ludziach.
Zdaje się, że Amy to jeden w niewielu przykładów artysty, który tym artystą jest pomimo, że niedokońca chce nim być. Mam na myśli to, że Amy niewątpiliwe była artystką miała to we krwi, ale ona po prostu chciała śpiewać,  nie chciała być sławna.
Nie przemawiała przez nią rządza slawy i bogactwa. Chciała pozostać zwyczajna, jednak tak pochłaniało ją bycie sobą, że nawet nie zdawała sobie sprawy jak nadzwyczajna była.

I być może ta  chęć bycia zwyczajną w świecie showbiznesu zwiodła ją na manowce i w ciągu kilku lat można było zobaczyć ją sięgającą gwiazd, a chwile potem cały świat obserwował jak upada z zawrotną prędkością i nikt nie zdołał jej zatrzymać i nikt nie umiał jej pomóc.

Wydaje mi się, też że jedną z przyczyn destrukcji Amy i tą główną była miłość. Ona tego pragnęła najbardzjej.
Słuchając jej piosenek  chociażby " Back to black"," love is a losong game" czy " you know Im not good" mozna w nich uslyszec  w nich nie tylko zwykłą melodie, ale głos Amy: niski, cierpki i gorzki.
Teksty były jak lustro kiedy nie się popatrzy widzi się Amy. I to było w niej najwspanialsze.
Każde jedno słowo było szczere i nie było tam miejsca na jakieś wyimaginowane fakty. Nie było tam żadnego zbędnego słowa, a połączenie tego z jazzowo-soulowymi rytmami  tworzyło całość, która sprawiała, że Amy chciało się słuchać.

Jej muzyka jest nieprzemijająca. Nastrojowa. Skłaniająca do refleksji.

Większość jej piosenek była zapewne o jej największej miłości. Miłości przez, którą można powiedzieć, że umarła.
Blake. Jego imie było wytatuowane na jej sercu, było ozdobą na jej włosach. On miał jej imię wytatuowane za uchem.
Oboje byli zbyt od siebie uzależnieni i to nie tylko emocjonalnie, ale także używkowo.
Ta miłość była prawdziwa i jedyna, ale była przegrana. Oboje się niszczyli. Odchodzili i wracali.

Nieważne z kim Amy była i tak pewnie w jej sercu na zawsze był Blake. Można obwiniać go za to, że podał jej narkotyki, że przyczynił się do jej uzależnień. Mimo wszystko Amy sama taką droge sobie wybrała. Jej osobowość była autodestrukcyjna. I niewiele było można zdziałać.

To była wielce smutna osobowość w ostatnich latach jej życia, ale mimo wszystko była przeurocza. Zdawała się być sympatyczna, szczera, a optymizm na początku jej kariery aż wołał " tak jestem Amy Winehouse i to ja teraz zawładnę muzyką!".

Wydała tylko dwa albumy, które mają większą wartość niż jakiekolwiek dzisiejsze twórczości.
Wiele singli i proste, ale wymowne teledyski.


Dołączyła do " klubu 27" cóż naszemu pokoleniu brakuje takiej artystki jak Amy, a w tym roku skończyła by dopiero 32 lata. Pozostawiła pustke i niedosyt jak każdy artysta, który umiera.

Jednak umiera się w środku zdania i niczego już nie ma za dużo i za mało.Dla tych, którzy kochają daną osobę zawsze będzię się żyć za krótko czy to mając 10,27 czy 80 lat. Dla tych, którzy umierają i żyją zawsze będzie się żyć całe życie. Nie za krótko i nie niewystarczająco.
Być może tak już musiało być tragiczne zakończenie w pięknym dramacie.

Dla nas Amy Winehouse zawsze będzie młoda, świeża i niezapomniana i uśmiechnięta. Będziemy ją pamiętać za tę osobę z wielkim sercem, które chciało kochać, z nieokrzesaną i niezależną osobowością. Z talentem do tworzenia muzyki, która porusza. Z mocno natapirowanymi włosami, z grubą kreską na oczach, z kolczykiem przy wardze, ze zwyczajnością ze smutkiem, ze szczerością z papierosem, alkoholem, narkotykami.
Dziękujemy za taką Amy.

Przeglądając Facebooka natrafiłam na filmik, który udostępniła Alicia Keys. Materiał ten ten nosi tytuł " 23 powody dla których możesz zostać zabity, jeśli jesteś ciemnoskórym w Ameryce" 

Pamiętam jak w roku 2012 bądź '13 ja i moja przyjaciółka zaczęłyśmy interesować się tenisiem ziemnym. Od tego czasu co roku w wakacje oglądałyśmy Wimbledon i śledziłyśmy zmagania głównie naszych ulubionych tenisitek do tego wplątła się amatorska gra w tenisa na drodze. Jedno z fajniejszych wspomnień.

"Praw­dzi­wy ar­tysta nie po­siada du­my. Widzi on, że sztu­ka nie ma gra­nic, czu­je, jak bar­dzo da­leki jest od swe­go ce­lu, i pod­czas gdy in­ni podzi­wiają go, on sam bo­leje nad tym, że nie do­tarł jeszcze do te­go pun­ktu, który uka­zuje mu się w od­da­li, jak światło słońca.  "



Znów powróciłam. Nie chcę robić z tego bloga jakiejś nostalgicznej i niezbyt zrozumiałej odchłani internetowej, jednakże moje myśli i humor jakoś nie pozwalają mi na pisanie bardziej lekkich być może nawet zabawnych tekstów.
Może wielu z was czytając moje wpisy, może znając mnie osobiście, internetowo odnosi wrażenie, że albo jestem złośliwa, śmieszna albo jestem artystyczną duszą. Po części każda ta cecha się zgadza. Dzisiaj skupie się na tej artystycznej części. Nie jest mi jakoś łatwo to ująć i napisać szczególnie, że to tyczy się mnie i mogę wyjść na trochę próżną, ale myślę, że to będzie niejako klucz do zrozumienia artystów.

Nie lubię mówić, że jestem utalnetowana czy inteligentna czy cokolwiek. Czuje się wtedy zażenowana. Choć tak jest, to ja nie lubię się z tym obnosić jestem raczej skromna. Być może wyglądam na osobę pewną siebie to w rzeczywistości to troche taka gra.
Hm, powiem tak może jestem jak praca artysty: rzeźba, obraz, książka. Lubię być ładna, oryginalna, inna  lubię jak ludzie o mnie mówią, ale ja nie stosuje się do tego w żaden sposób raczej reaguje skromnością nie lubię mówić o sobie... Dobra nie wiem czy ta metafora mnie jako dzieła sztuki jest w porządku, ale mam nadzieje, że chociaż trochę jestem zrozumiała.



"Skrom­ność jest pra­wem ar­tystów, próżność ich obowiązkiem. " 

Możesz mieć talent, dom, pieniądze. Ale tak naprawde nie masz nic kiedy ne masz siebie i kogos obok.

Dzisiaj taki trochę luźniejszy temat, ponieważ muszę troche odpocząć od moich (nie)mądrych mądrości po prostu to myślenie mnie męczy. Tak więc w tym poście zrobię recenzje albumu Lemonade Beyoncè. 


Kiedy tylko w intenecie, króciutko po premierze pojawiły się urywki z tego albumu wizualnego, byłam zachwycona. Z tego co pamiętam pierwsze co zobczyłam to był to gif z teledysku do " Hold up" . Pewnie kojarzycie Bey jest w takiej ciemnożółtej, musztardowej (whatever) sukni i trzyma w dłoni kij bejsbolowy .


Potem kolejne i kolejne i byłam już prawie pewna, że chce kupić ten album.
Jednak jedyne co mnie od tego powstrzynywało to brak możliwości odsłuchania przynajmniej fragmentów piosenek. Jednak przekaz wizualny to nie wszystko. Udało mi się znaleźć utwór "Daddy lessons." typowy kawałek country, byłam zdziwiona. Beyoncè? No super to musi być przełomowy album.
Poszłam i kupiłam go dzień po premierze w sklepach za £13,99 troche mi było szkoda kasy, ale zaryzykuje.


O płycie

W filmie możemy zobaczyć także kobiety różnych ras, jednak najbardziej Knowles uwydatniła i skupiła się na ciemnoskórych paniach. Wydawać by się mogło, że jest to niejako może ona tam poruszyć problem razismu jaki spotyka napewno wiele tysięcy kobiet na całym świecie.
Wlaściwie cała idea filmu jest oparta na kobietach o tym co czują jak przeżywają poszczególne "cytryny", które życie im daje. Wg mnie Beyoncè próbuje zsolidaryzować i zmotywować kobiety do pokazania, że są naprawdę silne i mogą przejść prawdziwą reformacje.
Ciekawy jest także fakt, że mężczyźni ci, którzy ranią są przedstawieni w sposób raczej pozytywny jako troskliwi mężowie i ojcowie.
Krótko jeszcze powiem,że stylizacje i efekty, a także choreografie w filmie są naprawdę spektakularne.


MUZYKA

Ok teraz wreszcie  coś o piosenkach. Mogę powiedzieć, że większość z nich  jest fajna.
Moimi ulubionymi są:
1. Hold up  2. Pray you catch me 3.Formation
Reszta piosenek także jest bardzo interesująca jednkaże te 3 są moimi faworytami.
Jeżli spodziewacie się tam jednego gatunku muzyki jaki Bey pokazywała w poprzednich albumach to    możecie się rozczarować albo zachwycić. Od popu poprzez coś hip hopowego do country, rdzennego r&b do nawet coś w typie reagge. Całe spektrum zupełnie różnych i nie łączących się ze sobą kawałków. Właściwie ok,  łączy je tematyka. Jeszcze jedna rzeczą które także mi zaimponowała jest to, że piosenki te nie mają jakby końca. W sensie, że jedna przechodzi w drugą nie mają zaznaczonej końcówki.
Jeśli mam być szczera to nie wszystkie piosenki są w moim guście, ale wszystkie są dopracowane i mają świetne teksty.
Absolutnie nie żałuje zakupu tego albumu, bo nawet, jeśli nie cała muzyka spodoba, to godzinny film to wszystko nadrobi.


Reakcje innych
Kilku moich znajomych ma tą płyte i także bardzo ją chwalą, aczkolwiek  niektórzy odbiorcy ogólnoświatowi wydaje mi się, że są troche sceptycznie do tego  nastawieni.
" Beyonce jest przereklamowana i komercyjna"- Nie sądzę. Prawdę mówiąc dla mnie Beyonce była bardziej komercyjna wraz z poprzednimi albumami ten jest bardziej dojrzały i widać, że ma jakąś głębszą wartość zarówno dla słuchaczy jak i samej Beyonce. Jeśli dzisiejsza muzyka to skrajna komercja to Beyoncè można zaliczyć do tej komercji z wyższej półki.
Przereklamowana? Jak dla mnie nie. Może tematyka jej twórczości krąży wokół kobiet i miłości, ale za to właśnie ją kocham, że trzyma się tego w czym się czuje dobrze, a jeśli dodamy do tego jej nieprzeciętny talent to Bey jeszcze długo może pozostać w show biznesie.  Jest napewno  wiele bardziej przereklamowanych  artystów od niej.
Za dużo przekleństw w piosenkach? Jak dla mnie to nie ma znaczenia...

Dobra, nie wiem czy nie powiedziałam za dużo w tej recenzji, której w sumie nie potrafie pisać, jednak chciałam się podzielić z wami moimi wrażeniami związanymi z tą nowścią muzczyną.


Czy polecam? Tak.


Czy coś mi się w albumie nie podoba?
Hm szczerze mówiąc nie, nie widzę nic co chciałabym tam dodać czy odjąć. Jak dla mnie jak najbardziej w porządku.



Okay to chyba tyle. Ten post miał być wczoraj, ale jakoś nie miałam weny by go dokończyć. Jutro/ pojutrze powinien być już nowy.


PYTANIE. CZY CHCECIE ZOBACZYĆ POST Z MOJĄ REAKCJĄ NA ALBUM ANTI RIHANNY? Ponieważ ostatnio zaczęłam się w niego zagłębiać i powiem szczerze, że jestem zaskoczona, że poza tym całym okropnym " Work" kryje się świetny album pełen interesujących piosenek. 

Co jest twoją aspiracją w życiu? Takie pytanie w jednym z teledysków do piosenki Beyoncè "Pretty hurts" usłyszała  grająca nią bohaterka. Właściwie ten post miał być podzielony na dwa. Co smoże sprawić nam szczęście, a także o tym dlaczego warto zaakceptować swój wygląd zewnętrzny. Jednak zainspirowana tą cudowną piosenką postanowiłam to wszystko połączyć. 

Dzień kolejny mojej weny twórczej. Ciekawa jestem jak długo ona potrwa. Oby jak najdłużej, bo czuje się całkiem fajnie kiedy mogę podzielić się z wami moimi przemyśleniami, a przede wszystkim  napisać to zupełnie szczerze, kiedy nikt nie narzuca mi tematu, ani wskazówek co do tego co mogę a czego nie mogę. Zupełna swobodna. Lubię to.


Ile razy usłyszeliście, że powinniście zrobić coś inczej, wygladać inaczej? "Powinnaś mieć jaśniejsze włosy, jesteś za chuda, miałabyś fajniejszy styl, gdyby..."to słysze bardzo często. I właściwie zaczyna mnie to naprawdę frustrować myślę sobie " hej! Dlaczego chcesz decydować o moim życiu?!"


Caly sęk w tym, że w dzisiejszym świecie wywierana jest ogromna presja na nas. Chcesz wyglądać  inaczej po swojemu, ale ludziom to się nie będzie podobać. Mówiąc szczerze nigdy się nie będzie podobać. Było takie jakieś przysłowie " jeszcze się taki nie urodził co by wszystkim dogodził"...
Nie wiem czy to tak leciało, ale przynajmniej się rymuje.

Tak czy inaczej, przysłowia może staroświeckie, ale w większości prawdziwe. No tak, przypomnijmy sobie sytuacje kiedy chcieliśmy zrobić coś po swojemu, ale ktoś( rodzice, koledzy)  powiedział , żeby to zrobic to inaczej, bo będzie niepoprawnie kiedy to zrobisz po swojemu.

Wydaje mi się, że najlepiej mimo wszystko robić coś po swojemu. Co da, że będziemy patrzeć na opinie innych i robic to żeby im pasowało. Chyba lepiej robić to co dla nas wydaje się słuszne prawda? Nic dobrego w przyszłości z nas nie będzie. Naiwność. Brak asertywności. Brak bycia sobą. Czyż to nie jest druzgocące ? Boimy się przyszłości, ale co robimy żeby była ona bardziej świetlana  niż teraz?  Jak zaczniemy coś robić dzisiaj  to ułatwi nam  to byt w dalszym życiu. Oczywiście nie mam na myśli tego, żeby robić wszystko z myślą o przyszłości...bo niewiadomo co się jutro stanie.

 " Są dwa dni, którymi nie należy się przejmować to wczoraj i jutro". *
Absolutnie warto żyć tu i teraz, ale pomyślcie, co możecie zrobić dzisiaj, aby to jutro,które nigdy nie nadejdzie było jeszcze lepsze niż wczorajsze ( cóż za zawiłe zdanie Alicjo, chyba sama nie do końca  pojmujesz te mądrości nie mądre co tutaj piszesz) . Jednakże, bądźcie dzisiaj, róbcie dzisiaj, żyje dzisiaj tak jak chcecie, a potem zobaczycie, że było warto być wiernym swoim przekonaniom. Mając te naście lat można się już teraz pogubić, a dlaczego nie odnaleźć siebie z każdym nowym dniem?


Należy odróżnić co jest szczerą poradą, a co nakłaniającym do zmiany zdania i poczynań zdaniem kogoś innego.


Jak ktoś wam powie, żebyś tego nie robił to to zrób! Oczywiście jak chcecie się rzucić z mostu, a ktoś wam powie żeby tego nie robić to może  zróbcie od tego  wyjątek. Jak się rzucicie, to na nic wam będą te porady, które tutaj tak skrupulatnie pisze.

Chodzi mi o jakieś głębsze marzenia, pragnienia, zmiany, które dla was są czymś co was uszczęśliwi, a dla innych to będzie głupota,  A nie skrajne przypadki to chyba większość rozumie prawda?


Być może w życiu podejmiemy milion złych decyzji, także 999 tysięcy dobrych. Nie ważne jaki stosunek tych złych do dobrych jest ważne, żeby były jakiekolwiek. To co się nie udało będzie doświadczeniem na następny raz. Bo czy życie nie jest sztuką wyborów? Czy to wszystko nie jest tylko sztuczką?







* cytat Marii Czubaszek

Od dawna przymierzałam się do pierwszego posta. Stwierdziłam, że jak nie wiem co napisać to po prostu nie będę tego robić. Tak więc jestem tutaj teraz z pierwszym postem, który miał być pewnie dziesiąty z mojej listy Mądrych Pomysłów Na Posty.


Zacznijmy od początku. Tak, jestem fanką i mam idola. I czuje się z tym fantastycznie. Na tym mogłabym skończyć, bo pewnie myślicie " o super! świetnie mieć idola ja także mam/ chcialalbym miec!" Niestety mimo, że większość ludzi raczej jest nastawiona, że posiadanie jakiegoś autorytetu i ulubionego gwiazdora to pozytywna sprawa niektórzy tego faktu nie doceniają.


Moim idolem jest Michael Jackson, kiedyś wydawało mi się, że jeśli jest tak bardzo popularny to wszyscy go uwielbiają. No nie. Wiele razy przeczytałam o nim jakieś wymyślone i okropne plotki czego to on nie robił i jakim dziwakiem on nie był. Niemniej jednak to nie wywierało to  na mnie tak wielkiego wrażenia, bo media wykreowały go przez jakiś pryzmat kontrowersji jakie wzbudzał wyglądem czy zachowaniem...
To co stworzyły media napewno nie można nazwać Michaelem Jacksonem jakim był naprawdę (tak, tak wiem co sobie myślicie "a ty go znałaś osobiście?!"), ale wystarczy poczytać o nim na niezależnych stronach bądź grupach fanów i wszelkie wątpliwości zostaną rozwiane oczywiście, jeśli podejdziecie do tego z głową otwartą na nowe perspektywy, a nie informacjami od mediów. I to jest ogólna zasada nie tylko o MJ, ale o innych osobistościach. WARTO WIEDZIEĆ COŚ WIĘCEJ NIŻ  TO CO ZOSTAŁO PODANE NAM PRZED NOS.



Okay, ale jak wiecie jeśli macie idoli/osoby które są dla was ważne zdaża się usłyszeć  od osoby, która stoi obok ciebie  twarzą w twarz i nawet może jest twoim kolegą / twoją koleżanką coś czego nigdy byście nie chcieli usłyszeć. Coś co znieważa  twoje poglądy na temat danej osoby, twoje wizje, twój cały świat.

Ja poza tym, że usłyszałam, że MJ się wybielał, bo nie chciał być czarny to zostało wypowiedziane zdanie, które właściwie mnie trochę zszkowało i po raz kolejny utwierdziło w przekonaniu, że dzisiejsza młodzież ( Ala, ty cholerna 16-letnia starucho) nie ma żadnych większych wartości, żadnych autorytetów nic co mogło by polepszyć ich perspektywe na świat,  zrobić coś więcej, wyjść spoza schematu bycia zwykłym nastolatkiem, który siedzi całymi dniami na Facebooku, chodzi na jakieś szemrane imprezy, pali, pije i Bóg wie co jeszcze robi) no i w tym, że czuje się pośród nich jak kosmitka.

" Alicja, powinnaś znaleźć sobie idola, który żyje" - tak to usłyszałam.
Od razu pomyślałam " ok, ale jakie to ma znaczenie czy żyje czy nie" drugą myślą było, "a ty jakiego masz idola? Bo z tego co wiem co tydzień nowego.".
Jak dla mnie idol to ktoś kogo się podziwia i kocha bezwarunkowo. Nawet, jeśli nie żyje.
Idola się nie zmienia co kilka dni. Jeśli tak jest to na pewno idol to nie był.



Nie wiem co myślą tacy ludzie, którzy sami nie reprezentują sobą nic szczególnego nie mają żadnej wiedzy na konkretny temat, a oceniają i narzucają komuś swoje płytkie i nieprzemyślane opinie.

Może się wydać że robie z igły widły, ale myślę że osoby które są wrażliwe i  intorweryczne to zrozumieją. Każdy kto jest zagubiony i poszukuje drogi do odnalezienia samego siebie na pewno ma jakiegoś idola, jakiś autorytet. I to boli, kiedy ktoś z niego drwi.

A ty masz jakiegoś idola? Co sądzisz o osobach, które je mają?