Polubić siebie to nie jest taka łatwa sprawa, choć bardzo oczywista. Kiedyś usłyszałam, że zeby
umiec kochac kogos trzeba najpierw pokochać samego siebie i w jakikolwiek sposób ta prawda nie
byłaby bolesna i trudna trzeba ja przyjąć taką jaka jest. Można unikać pewnych rzeczy bardzo dlugo mozna sie oszukiwać na wiele sposobów i mówić, że jest dobrze jak jest ale z czasem to już nie wystarcza...bo jaki to ma sens i jakie będzie mieć skutki?
Jak pisałam w poprzednim poście czasem trzeba zacisnąć pięść i podjąć jakiś ruch. Nie czekać na rzecz, która się nigdy może nie wydarzyć. Gorzka i brzydka prawda zawsze jest lepsza niż piękne kłamstwo. Warto czasem pozwolić tej prawdzie wyjść na jaw. I ukazać się w pełnej krasie.
Kiedy się wchodzi w okres dojrzewania to wszystko zaczyna się poruszać, tylko nie w jednym konkretnym kierunku, a  w wielu i łatwo się wtedy zgubić. Najczęściej zaczynamy nie lubić samych siebie, bo “ona ma ładniejsze oczy, bo ona ma mniejszy nos i jest szczuplejsza”. Mimowolnie porównujemy się do kogoś kto wg nas jest w czymś lepszy, a my nie mamy czegoś co ten ktoś ma. Eksperymentujemy z naszym wyglądem, czasem maniakalnie cos probuje zmienic, ale w głębi wiemy, że nie zmienimy nic.
I ja doskonale to znam. Początki gimnazjum nie wskazywały jeszcze na to, że można tak bardzo siebie znielubić, a szczególnie swojego dużego nosa i małych oczu. Potem nie było wcale lepiej, a apogeum tego szaleństwa przypadło na moja pierwsza milosc, ktora teraz wydaje mi się tak absurdalna, że nie wiem czy wtedy byłam spełna rozumu. Chcialam byc ladna. Jednak jak byc ladna kiedy twoja definicja piękna jest koleżanka z klasy?

Piękno nie ma jednej definicji dla każdego ona powinna być indywidualna. I tego się właśnie nauczyłam kiedy dotarłam do UK i poszłam do college’u. Tam każdy jest indywidualny, tam nie ma miejsca na to, żeby nie móc być sobą! I ja chce byc taka jaka jestem nie chce juz byc ta koleżanka, nie chce byc modelka z internetu, bo mogę być sobą i mogę być na swój sposób. I myślę ( mam szczera nadzieje), że każdy z was dojdzie do tego etapu, że zapragnie być szczęśliwym takim jakim jest.
Czasami jestem zdumiona i trochę smutna kiedy słyszę, że ktoś coś chce zmienić w sobie, bo chce być proporcjonalny, symetryczny i ładniejszy. Ja wyszłam z założenia, że nie będzie się nigdy z siebie zadowolonym w stu procentach i nigdy nie będzie się wystarczającym, bo my ludzie chcemy więcej i więcej, ale nie zawsze w tym słusznym kontekście. Czasem gonimy za czymś na co nie mamy wpływu, więc trzeba przestać się oszukiwać powiedzieć stop i stanąć z  prawda twarz w twarz. Uświadomić sobie, że tacy już się urodziliście i ,że wygląd nie zawsze przyniesie wam szczęście. Szczęście nie jest stałe…
Chciałabym, żeby każdy znalazł w sobie chociaz jedna czesc swojego wyglądu, którą lubicie i po prostu ja pielęgnujcie. Ta jedna rzecz może już jakos wplynac.
I nie mowie wam tego, bo ja przeszlam jakas zadziwiajaca metamorfoze i teraz jest wspaniale i kocham siebie, ale zmieniam perspektywę i myślę inaczej o mnie i o innych i staram się chociażby akceptować siebie i upiększać mój wygląd moimi myślami o wyglądzie. Przecież nigdy nie jest az tak zle..

Do poruszenia tego tematu zainspirowała mnie piosenka Lady Gagi, którą polecam posłuchać każdemu i zapoznać się z tekstem niezależnie czy jesteście jej fanami czy nie, czy wierzycie w Boga czy boga lub potwora spaghetti, bo wg mnie ten utwór po prostu zawiera ta cala prawde to co ja chcę wam przekazać :
“Jestem piękna na mój sposób,
Poniewaz Bóg nie popełnia błędów
Jestem na właściwej drodze
Nie chowaj w sobie żalu
Po prostu kochaj siebie, jesteś wygrany
Jestem na właściwej drodze
Taka się już urodziłam”

Xoxo

Od kilku tygodni sumiennie oglądam Dr House’a. Pamiętam, że kiedy bylam mala ten serial miał w Polsce dopiero swoje zaczątki. Nie ukrywam, że jakoś niespecjalnie się nim wtedy interesowałam, ale moi rodzice lubili go oglądać i zawsze mimowolnie podpatrywałam go w telewizji. Dzisiaj po kilku dobrych latach trochę bystrzejsza postanowiłam sama do niego powrócić i zupełnie tego nie zaluje! Serial w sam sobie ma opinie dosyc schematycznego, ale to nic bardziej mylnego fabuły i i zwroty akcji są bardzo wciągające ! Ok, do samego serialu  i recenzji wrócimy za jakiś czas, ale teraz na temat.

Jeden z odcinków, który obejrzałam poruszył bardzo istotny temat nad którym ja juz rozmyślałam od pewnego czasu. Jeden z pacjentów Grega House’a celowo chciał obniżyć swój wysoki poziom inteligencji poprzez zażywanie kombinacji alkoholu i syropu na kaszel, aby być po prostu...szczęśliwym. Powiedzial, ze poznal swoja dziewczyne w szpitalu  i ona była “ szczęśliwa i tępa” i on tez chcial taki być. Kiedy był na haju nie czuł się taki nieszczęśliwy i samotny.

Od razu skojarzyło mi się to z głównym bohaterem House'm i ...mną. Nie uważam siebie za kogoś wielce inteligentnego czy chociażby genialnego, ale niestety lub stety posiadam dosyć skomplikowana osobowość, ktorza wciaz i wciaz kaze mi rozmyslac nad wszystkim. Nad sobą, nad światem nad tym dlaczego coś działa w taki sposób, a nie inny. Każe mi sie martwic o błahostki na, które często nawet nie mam wpływu. Wciąż analizuje, rozpatruje,ale to nie ma żadnego konkretnego celu. To po prostu czyni mnie smutna i zmartwiona.

Gregory House: rasista, cynik, hipokryta, drań, ale geniusz. Wszystko co sprawia, że mimo swoich złych cech nadal jest lubiany i szanowany to jego analityczna osobowość. Jego umiejętność rozwiązywania zagadek, wymyślania szalonych, ale genialnych rozwiązań.
Jednak coz tak naprawde z tego ma? Satysfakcję, ze uratował zycie? Niekoniecznie, bardziej to, że udało mu sie uporac z jego wszystkimi pomysłami, które podpowiada mu jego podświadomość, aby finalnie wpaść na wlasciwa diagnoze, ktora wyjasnia wszystko. To sprawdza się w pracy, ale poza nią to wielce nieszczęśliwy i utrapiony mężczyzna, który wciąż jest samotny.

Dąże do tego, że wydaje mi się, że mądrość wcale nie jest taka mądra. Coz za ironia. Bycie inteligentnym daje mnostwo mozliwosci w sferach kariery lub nawet kontaktów z ludźmi (potrafimy przeanalizować ich zachowania), ale z drugiej strony to także wiele zabiera. Kiedy myślisz za wiele zaczynasz gubić się w swoich myślach( to ja kiedy wlasnie probuje tutaj cos napisac)  i poczynaniach. Twoje analizy ludzi sprawiają, że zaczynasz się od nich odsuwać być smutnym, bo to robisz, ale wiesz, że tak nie powinno być.

Bycie głupim... hm ciekawa kwestia. Nie chodzi mi o głupotę związana z powiedzmy chorobami czy upośledzeniami, (ok ujmijmy te glupote w niewielki cudzysłów) ale cechę, a właściwie ich zbiór, który tworzy całą osobowość. Taka osobowość, która nie ma potrzeby rozmyślania nad fizyka kwantowa, sensem życia czy możliwością istnienia czegoś wyższego niż człowiek, która nie martwi sie na zapas, która potrafi być w danej chwili. Bycie głupim daje szczęście i ludzi wokół ciebie.

Jednak czy głupota jest lepsza niż mądrość? Czy jedno jest lepsze od drugiego? Czy warto się zmieniać? Ja nie sadze, ze ludzie się w ogóle zmieniają po prostu stają się bardziej sobą. I może tu jest klucz. Nie będzie to odkrycie na miarę odkrycia Ameryki, ale sadze, ze kazdy urodził się taki jaki się urodził, ani zbyt ważny ani zbyt malo znaczacy po prostu idealny jak na siebie. Czas niczego nie zmieni, robienie rzeczy zmienia rzeczy, a nie robienie niczego zostawia te rzeczy tak jak były. Poprzez zmiany i doświadczenia to właśnie tak stajemy się bardziej sobą.
Mądrzy ludzie tworzą, a “głupi” posiadają.